Ιδρυτικό Κείμενο

“ζήτημα δεν είναι αν θα καούμε εμείς στη φωτιά της Κοινωνικής Επανάστασης, αν θα ζήσουμε εμείς σε έναν κόσμο καλύτερο… ζήτημα είναι να αγωνιστούμε σήμερα για αυτό το δρόμο, για εκείνες τις μέρες”

Η αναρχική συλλογικότητα “Όμικρον72” δημιουργήθηκε από συντρόφισσες/ους με στόχο την προώθηση του αγώνα ενάντια σε κράτος και καπιταλισμό και τη διάχυση του προτάγματος της κοινωνικής επανάστασης, της αναρχίας και του κομμουνισμού.

Προχωράμε στη σύσταση αυτής της νέας ομάδας εκκινώντας από ήδη υπάρχουσες πολιτικές συμφωνίες που είχαμε κατακτήσει αγωνιζόμενοι μέσα από το Στέκι Αντίπνοια (το οποίο ολοκλήρωσε τον κύκλο του ως πολιτική συλλογικότητα και παραμένει ως αναρχική-αντιεξουσιαστική δομή γειτονιάς, μετά από 6 χρόνια συνεχούς και συνολικής δράσης και κατάθεσης μέσα στον αγώνα, μετά από συμφωνία των μελών της το φθινόπωρο του ’14), αναγνωρίζοντας ως αναγκαιότητα την πολιτική μας συλλογικοποίηση, επιδιώκοντας να εμπλουτίσουμε το συλλογικό μας έδαφος και να συνεχίσουμε να συνεισφέρουμε από την πλευρά μας, τόσο στο αναρχικό κίνημα όσο και στα ευρύτερα κοινωνικά και ταξικά μέτωπα αγώνα που ανοίγονται, στην αντίληψη για τους στόχους και τις κατευθύνσεις του συνολικού αγώνα για την ανατροπή κράτους και κεφαλαίου. Εφόδια μας σε αυτό το νέο εγχείρημα είναι η κοινή μας εμπειρία, παρουσία, και συμμετοχή πάνω σε όλο το εύρος των ζητημάτων που υπέγραψε ως λόγο και ως δράση η αναρχική συλλογικότητα Στέκι Αντίπνοια σε διαδικασίες αναρχικών, λαϊκές συνελεύσεις γειτονιάς, σε αγώνες ενάντια στην λεηλασία της φύσης, απεργιακές κινητοποιήσεις, σε αντιφασιστικές δράσεις, σε κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες που διεξάγονταν τόσο σε τοπικό αλλά και σε κεντρικό επίπεδο.

Η ανάγνωση της πραγματικότητας τα τελευταία χρόνια έχει ένα κομβικό και σταθερό σημείο. Εκείνο του σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Λέμε σύγχρονου γιατί όσο κι αν αντιλαμβανόμαστε πως οι μέθοδοι διαχείρισης του καπιταλισμού έχουν διαχρονικά κοινά χαρακτηριστικά παρ’ όλα αυτά φέρουν τις ιδιαιτερότητες της περιόδου στην οποία εμφανίζονται.

Μέσα σε ένα περιβάλλον συνολικής συστημικής κρίσης που όλο εντείνεται, τόσο στον ελλαδικό χώρο αλλά και διεθνώς, ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός εμπεριέχει ένα άθροισμα επιβαλλόμενων στοιχείων που συνθέτουν το συνολικό σκηνικό της κίνησης του κράτους και του κεφαλαίου προς την εμπέδωσή του για την απαιτούμενη αναδιάρθρωση των σχέσεων εκμετάλλευσης προκειμένου να επιβιώσει ο καπιταλισμός.Η φτώχεια και η εξαθλίωση αγγίζει όλο και ευρύτερα κομμάτια της κοινωνίας, η ανεργία εκτινάσσεται στα ύψη, εργασιακά κεκτημένα καταργούνται εν μια νυκτί, ενώ παράλληλα η φύση λεηλατείται με όλο και μεγαλύτερη ένταση. Επιπλέον η εγκαθίδρυση ενός μόνιμου καθεστώτος έκτακτης ανάγκης και η επένδυση της εξουσίας στην καταστολή, με την αναβάθμιση των σωμάτων ασφαλείας, τον εμπλουτισμό του νομικού οπλοστασίου της, την ποινική δίωξη ολόκληρων χωριών με τρομονόμο, τη δημιουργία ειδικών φυλακών τύπου Γ” για τους πολιτικούς και τους πιο απείθαρχους κρατούμενους, στόχο έχουν την τρομοκράτηση της κοινωνίας και όλων όσοι αγωνίζονται ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση που ασκούν κράτος και κεφάλαιο.

Από την άλλη κάθε ρεφορμιστική πρόταση διαχείρισης του καπιταλισμού, που υπόσχεται λιγότερη καταπίεση, αντιμετώπιση της ανεργίας, υψηλότερους μισθούς κλπ δεν είναι μόνο ανέφικτη αλλά αντεπαναστατική. Σε παγκόσμιο επίπεδο ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός κάνει όλο και πιο δυναμικά την εμφάνισή του. Όποιο σύστημα πολιτικής διαχείρισης κι αν επιλέγεται η κατεύθυνση είναι η ίδια.  Από τις ΗΠΑ, με τη διαρκώς αυξανόμενη βία και τις ρατσιστικές κρατικές δολοφονίες, μέχρι την Ουκρανία, με την άνοδο των νεοναζί στην εξουσία. Από το Μεξικό, με την κλιμακούμενη επίθεση στις κοινότητες των Ζαπατίστας και τις δολοφονίες αγωνιστών, μέχρι τη Μέση Ανατολή και τη δημιουργία ακόμα πιο ολοκληρωτικών καθεστώτων προκειμένου να εμπεδωθούν οι αλλαγές στους γεωπολιτικούς συσχετισμούς. Από τη Βραζιλία, με τις δολοφονίες και το όργιο καταστολής πριν και κατά τη διάρκεια του Μουντιάλ, μέχρι τη Δυτική Ευρώπη, με την τρομοϋστερία και την καταστολή σε όσους αγωνίζονται, όπως η Γαλλία με τη διαρκή πλέον παρουσία του στρατού στους δρόμους αλλά και η Ισπανία με το νόμο “φίμωτρο”.

Απέναντι σε αυτή την ολομέτωπη επίθεση και στον βίαιο μετασχηματισμό της κοινωνίας μπορούμε να απαντήσουμε μόνο με οργανωμένη, συνεπή και συνεχή παρουσία και συγκεκριμένη, συνολική αναρχική πρόταση.  Θεωρούμε ως αναγκαία την οργάνωση του αγώνα μας με διακριτά αναρχικά πολιτικά χαρακτηριστικά σε κεντρικό επίπεδο, για να αποτελέσουμε ένα διακριτό ανταγωνιστικό πόλο απέναντι στην εξουσία ικανό να την καταργήσει. Να διεξάγουμε όμως ως αναρχικοί έναν αγώνα που δεν περιχαρακώνεται στον εαυτό του αναγνωρίζοντας ως μόνο αντίπαλο δέος των κυρίαρχων τους αναρχικούς- που δεν περιορίζεται σε ζητήματα καταστολής και αλληλεγγύης αλλά μπορεί και τα αντιμετωπίζει ως κομμάτι του συνολικότερου αγώνα, ξεπερνά τα όρια της διαμαρτυρίας, αφήνει πίσω του χαρακτηριστικά ευκαιριακότητας και αφορμαλισμού,που είναι ικανός να απαντά σε κάθε επίδοξους διαχειριστές του συστήματος και σε κάθε απόπειρα χειραγώγησης και άντλησης πολιτικής υπεραξίας των αγώνων των από τα κάτω. Μακριά από αντικινηματικές και αντικοινωνικές λογικές να αναζητήσουμε και να δημιουργήσουμε ένα κοινό έδαφος με το σύνολο των καταπιεσμένων. Σε άμεση αλληλεπίδραση με τους ευρύτερους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες που διεξάγονται, συμμετέχοντας και προωθώντας τη ριζοσπαστικοποίησή τους, συνδέοντάς τους με το επαναστατικό πρόταγμα. Να συμβάλλουμε στη διαμόρφωση μιας συλλογικής συνείδησης ικανής να αντιπαρατεθεί στο υπάρχον, στη δημιουργία ενός μαζικού κοινωνικού-ταξικού κινήματος που στόχο θα έχει την κοινωνική ανατροπή…

για το θάνατο του Καπιταλισμού και των σχέσεων εκμετάλλευσης και καταπίεσης,
για την γέννηση μιας κοινωνίας Ισότητας, Ελευθερίας, Αλληλεγγύης

για την Παγκόσμια Κοινωνική Επανάσταση
για την Αναρχία και τον Κομμουνισμό.

αναρχική συλλογικότητα Όμικρον72

“οδοιπόρε δεν υπάρχει δρόμος, τον ανοίγεις βαδίζοντας”