ΚΑΜΙΑ ΥΠΟΧΩΡΗΣΗ, ΚΑΝΕΝΑΣ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΑΤΟΣ & ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ
Το βάθεμα του σχεδίου επιβολής των κυρίαρχων συνίσταται στην εμπέδωση από την κοινωνική βάση των πληβείων μιας αντίληψης αναπόδραστης συντριβής τους. Η φιλοσοφική οπτική του σύγχρονου ολοκληρωτισμού επικεντρώνεται στην προσπάθεια να καταστήσει ανέφικτο, ακόμη κι ως ιδέα, οποιοδήποτε σχέδιο ανατροπής του υπάρχοντος καθεστώτος προς όφελος των φτωχών, των αδύναμων, των καταπιεσμένων. Οι κυρίαρχοι σήμερα επενδύουν πάνω στην αντίληψη ότι είναι πιο εύκολο να φανταστούμε το τέλος του κόσμου παρά το τέλος της αυταρχικής κρατικής θέσμισης και του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος παραγωγής. Όλα τα πολιτικά μπλοκ επιτίθενται από κοινού, το καθένα με τα δικά του όπλα, στην υπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης, στην ονομαζόμενη από τους ίδιους «ουτοπία», υπερασπιζόμενα τη σημερινή θλιβερή δυστοπία της φτώχειας, του πολέμου, των διακρατικών συγκρούσεων, της ανεξέλεγκτης βίας, του κοινωνικού κανιβαλισμού, της πατριαρχίας, της καταπίεσης.
Όλα τα πολιτικά σχέδια που κατεβαίνουν στην «παλαίστρα» των εκλογών έχουν δύο κοινά στοιχεία, τη διαχείριση του υπάρχοντος συστήματος, τις διαδικασίες του οποίου άλλωστε νομιμοποιούν με τη συμμετοχή τους και την απέχθεια στην κοινωνική αυτοοργάνωση. Η αστική δημοκρατία μεταχειρίζεται την «ποικιλομορφία» των εκλογικών συνδυασμών και την επίπλαστη ελευθερία επιλογής ενός από αυτούς, αναπτύσσοντας την πιο ολοκληρωτική εκδοχή της. Οι εκλογές όπως και οποιαδήποτε άλλη διαδικασία του αστικού συστήματος δεν αποτελεί τίποτε περισσότερο από την προβολή της «κοινωνίας της αγοράς» στην πολιτική, την εκδήλωση δηλαδή όλων των σχεδίων από το ένα άκρο ως το άλλο του πολιτικού φάσματος ως εμπορευμάτων. Οι εκλογές λοιπόν δεν είναι παρά ένα σουπερ-μάρκετ όπου μπορείς να επιλέξεις οποιοδήποτε εμπόρευμα αρκεί βέβαια να μην ξεχάσεις να πληρώσεις στην έξοδο. Η ιδιοκτησία, το κράτος, ο καπιταλισμός, η αστυνομία, ο στρατός και όλες οι πηγές καταπίεσης και εκμετάλλευσης που συγκροτούν τους αρμούς αυτού του κόσμου είναι αδύνατον να υποσκαφτούν μέσα από την εκλογική διαδικασία.
Είναι από τη μία πλευρά μάλλον αυταπόδεικτο αλλά από την άλλη απαραίτητο να ειπωθεί ότι άσχετα με το πώς θέλουν να προσδιορίζονται τα διάφορα πολιτικά μπλοκ και κυρίως όσα διεκδικούν από θέση ισχύος την εξουσία (κεντροαριστερα, αριστερά-ριζοσπαστικά, δεξιά, κεντροδεξιά κ.λπ) δεν έχουν κανέναν άλλο στόχο πέρα από την εξυπηρέτηση των κεφαλαιοκρατικών προσταγών και όλη η συναγωνιστική τους διαπάλη περιορίζεται στο ποιος θα αντλεί πρωταρχικά τα προνόμια του επικεφαλής της πολιτικής διαχείρισης. Είναι πασιφανές μετά από τα 4 τελευταία χρόνια διακυβέρνησης της σοσιαλδημοκρατικής εκδοχής του σύγχρονου ολοκληρωτισμού -όπως ανανεώθηκε αυτή μερικώς σε επίπεδο πολιτικού προσωπικού υπό το ακρωνύμιο του ΣΥΡΙΖΑ,- ότι και αυτός ο σχηματισμός, όπως ήταν απολύτως αναμενόμενο για όσους δεν τρέφουν αυταπάτες, έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για: να σταθεροποιηθεί η καπιταλιστική κανονικότητα, δηλαδή η κερδοφορία και το ξεζούμισμα των εργαζομένων, να επανανομιμοποιήσει τους πολιτικούς και κρατικούς θεσμούς, να βαθύνει τη συμμετοχή της χώρας στους πολεμοκάπηλους σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστικών κέντρων και ειδικά των ΗΠΑ, να χτυπήσει στο πεζοδρόμιο με χειρουργική ακρίβεια τα πλέον ανυπότακτα κομμάτια αγωνιζομένων που δεν έχαψαν ποτέ το «ριζοσπαστικό» παραμύθι που επιχείρησε να πουλήσει. Ένα αφήγημα που μόνο σκοπό είχε την απομύζηση των κοινωνικών και ταξικών κινημάτων αντίστασης που αναπτύχθηκαν το προηγούμενο χρονικό διάστημα. Αυτή η τακτική γρήγορα προσαρμόστηκε στον επιτελικό τους στόχο: τη διάσωση του χρεοκοπημένου συστήματος που έτριζε κάτω από τις τεράστιες διαδηλώσεις των καταπιεσμένων, μια προσαρμογή θα σήμαινε για τον ΣΥΡΙΖΑ και τη δική του διάσωση, αν όχι ως κυβέρνηση και για την επόμενη τετραετία, τουλάχιστον ως αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία θα περιμένει για κάποιο χρονικό διάστημα να επανέλθει στον κυβερνητικό θώκο.
Για τις εκμεταλλευόμενες μάζες, οι κάλπες που επίκειται να στηθούν το επόμενο διάστημα δεν έχουν τίποτα να υποσχεθούν παρά μόνο μεγαλύτερη όξυνση των συνθηκών σκλαβιάς μέσα από την ισχυροποίηση που θα επιφέρει για το καθεστώς η εκ νέου νομιμοποίηση της πολιτικής του εκπροσώπησης. Από τη μια, η συνέχιση της υπάρχουσας σοσιαλδημοκρατικής εκδοχής διαχείρισης θα σημάνει ακόμα μεγαλύτερη απονεύρωση για τις κοινωνικές-ταξικές αντιστάσεις και κινηματικό αφοπλισμό, σε μια περίοδο όπου η ανάκαμψη και η διεύρυνση των συλλογικών αγώνων της κοινωνίας -και ειδικά όσων ξεσπούν από τα κάτω- είναι διαρκές διακύβευμα, ώστε να μπει φραγμός στην επέλαση κράτους-κεφαλαίου-φασιστών. Από την άλλη, η επαναφορά στη νεοφιλελεύθερη εκδοχή θα δώσει το έναυσμα για την κήρυξη ενός νέου γύρου πολέμου σε όσους σήμερα βρίσκονται στο στόχαστρο του πολιτικο-οικονομικού συστήματος. Στους φτωχούς, τους παρίες, τους αγωνιζόμενους. Προφανής στόχος είναι η καθυπόταξή τους ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την απρόσκοπτη επιβολή των σχεδίων των πολιτικο-οικονομικών ελίτ που θέλουν να επιβάλλουν κοινωνικά συνθήκες στρατοπέδων εργασίας.
Όσο κι αν σήμερα «σκοτώνονται» οι δύο πρωταγωνιστές να αποδείξουν τις διαφορές τους ενόψει εκλογών, η μεγάλη εικόνα υποδεικνύει την απόλυτη συμπληρωματικότητά τους. Αν δείχνει ικανή σήμερα η δεξιά να επιβάλει την ηγεμονία του νέο-φιλελευθερισμού και να επεκτείνει την πολιτική της επιτιθέμενη στους εργαζόμενους, τους ανέργους και όλους τους από τα κάτω, είναι γιατί η κυβέρνηση της σοσιαλδημοκρατίας στο όνομα της ριζοσπαστικής αριστεράς συνέτριψε τα κινήματα, σκόρπισε αυταπάτες και ψευδαισθήσεις σε μεγάλο κοινωνικά κομμάτια μόνο για να βάλει άλλο ένα τούβλο στο οικοδόμημα του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, να εδραιώσει ακόμη παραπάνω την αντίληψη ότι τίποτε δεν μπορεί να αλλάξει.
Εμείς από την πλευρά μας πρέπει να παραδεχτούμε ότι όντως τίποτε δεν μπορεί να αλλάξει μέσα από τις εκλογές. Όλα όμως μπορούν να ανατραπούν στον δρόμο. Η κοινωνία έχει παράξει τεράστιες αντιστάσεις τα τελευταία χρόνια και σήμερα η εμπειρία των αγωνιζόμενων είναι ακόμη μεγαλύτερη. Γνωρίζουμε άλλωστε ότι αν από τη μία πλευρά η αποχή αποτελεί προϋπόθεση για τη συγκρότηση μιας αντίληψης έξω και πέρα από τις καθεστωτικές «λύσεις» και διαδικασίες, ένα μεγάλο κομμάτι της δεν καταγράφεται σε κάποια αγωνιστική κουλτούρα αλλά στην επιβεβαίωσή της από μια άλλη αντίληψη, αυτή της εδραιωμένης παραίτησης από όλα, αφού τίποτε δεν πρόκειται ούτε και μπορεί να αλλάξει. Γι’ αυτό αποτελεί στοίχημα ύψιστης σημασίας για τον τρόπο που θα ζήσουμε από εδώ και πέρα να μπορέσουμε οι καταπιεσμένοι, οι εκμεταλλευόμενοι, οι απόκληροι και οι περιθωριοποιημένοι, όσοι βιώνουν το καθεστώς εξαίρεσης, να ανασυστήσουμε αναχώματα ακόμη πιο αποτελεσματικά, να σχεδιάσουμε την αποσάρθρωση της κυρίαρχης πολιτικής, της κυρίαρχης κουλτούρας, της κυρίαρχης θέσμισης.
Γνωρίζουμε ότι ανεξάρτητα από το ποιο τελικά θα είναι το εκλογικό αποτέλεσμα, είναι βέβαιο ότι η επόμενη μέρα θα αποτελέσει το ξεκίνημα ενός νέου σφοδρού γύρου καταστολής των κοινωνικών και ταξικών κινημάτων, και ιδιαίτερα του αναρχικού – αντιεξουσιαστικού, απέναντι στο οποίο προετοιμάζεται εδώ και χρόνια μια σαρωτική κατασταλτική επίθεση που θα αποσκοπεί όχι απλώς στον περιορισμό του, αλλά στην ολοκληρωτική του εξόντωση. Η πολιτική παρουσία και δράση των αναρχικών όλα τα προηγούμενα χρόνια, το πρόταγμα της αυτοοργανωμένης και από τα κάτω αντίστασης, το όραμα της Κοινωνικής Επανάστασης, ως της μόνης ρεαλιστικής εναλλακτικής επιλογής για την κοινωνία μπροστά στο δήθεν αναπόδραστο της κρατικής και καπιταλιστικής σήψης, στο σκοτάδι του φασισμού και στα αδιέξοδα των ρεφορμιστικών αυταπατών, τους καθιστούν πραγματικό κίνδυνο για τους εξουσιαστές και γι’ αυτό βρίσκονται στην προμετωπίδα της κατασταλτικής στρατηγικής τους.
Η καταστολή είναι ένα πεδίο όπου μπορεί να εκδηλωθεί η κοινή κρατική πολιτική, όχι όμως το μοναδικό. Την επόμενη περίοδο, ανεξαρτήτως του πολιτικού διαχειριστή, το ελληνικό κράτος θα εμπλακεί σε νέες περιπέτειες για την αναδιανομή των ενεργειακών πόρων της περιοχής, αναβαθμίζοντας τις σχέσεις με το ΝΑΤΟ και τη στρατιωτική προετοιμασία του. Ο εθνικισμός αποτελεί την απαραίτητη δεξαμενή από όπου θα αντληθεί κοινωνική συναίνεση για την υποστήριξη των σχεδίων της αστικής τάξης για θερμά επεισόδια στη σκακιέρα της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής. Η νέα επίθεση στα εργατικά δικαιώματα θα έχει συντριπτικό χαρακτήρα. Τα αφεντικά είναι έτοιμα να αρπάξουν την ευκαιρία της οπισθοχώρησης του κοινωνικού-ταξικού κινήματος για να ορίσουν ακόμη πιο σκληρά μέτρα εκμετάλλευσης. Η επίθεση στον φυσικό πλούτου της χώρας μέσω της ακραίας εκμετάλλευσης και της παραβίασης του φυσικού περιβάλλοντος είναι ακόμη μια στρατηγική κατεύθυνση. Η τελική απελευθέρωση των έργων για τις εξορύξεις της Eldorado Gold στη Χαλκιδική θα συνοδευτεί με την ανάδειξη νέων πεδίων εκμετάλλευσης άρα και αγώνα. Απέναντι στη συνολική και κατά μέτωπο επιθεση κράτους και κεφαλαίου, έχει ιδιαίτερη σημασία τόσο η ανάπτυξη των αγώνων όσο και η ακηδεμόνευτη ή αντιθεσμική και αντικομματική αντίληψή τους. Τα συμπεράσματα από τον αγώνα στη Χαλκιδική κάνουν ξεκάθαρο ότι οι τοπικές κοινωνίες που πλήττονται από τη φυσική καταστροφή που σχεδιάζει το κρατικο-καπιταλιστικό σύμπλεγμα δεν πρέπει να διαλέξουν υποψήφιο τοπικό άρχοντα αλλά να ενεργοποιήσουν νέες τακτικές όπως η ολοκληρωτική αποχή από τις κάλπες και η άμεση δράση. Ήδη στην Ήπειρο χτίζονται οι πρώτες μαζικές αντιστάσεις κατά των εξορυκτικών σχεδίων.
Η επόμενη περίοδος είναι κρίσιμη καθώς μετά από μια πυκνή περίοδο συστημικής επίθεσης αλλά και μεγάλων κινητοποιήσεων, το εξουσιαστικό μπλοκ επιχειρεί να αφηγηθεί μια νέα κανονικότητα. Βάζει μπροστά μια λογική του «ό,τι έγινε, έγινε» και μας καλούν να είμαστε ρεαλιστές και να αποδεχτούμε τη νέα διαμορφωμένη κατάσταση με τα εκατομμύρια ανέργων, με τους μισθούς πείνας, τα ξεχαρβαλωμένα ωράρια, να κοιτάμε από τα παρασκήνια την παράσταση ολοκληρωτικής καθυπόταξης της κοινωνικής πλειοψηφίας, της λεηλασίας των ζωών μας και την επέκταση της κατάστασης εξαίρεσης σε όλο και μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού.
Το επόμενο διάστημα θα πρέπει να συμμετέχουμε ακόμη πιο δυναμικά σε όλα τα πεδία στα οποία ξεπηδούν οι πρωτογενείς αντιστάσεις, να επεκτείνουμε την επίδραση του αναρχικού λόγου αντίστασης στα φτωχοποιημένα τμήματα, να συγκροτήσουμε νέες κοινωνικές συμμαχίες με τους καταπιεσμένους, ντόπιους και μετανάστες για να τεθεί ένα ισχυρό ανάχωμα στους σχεδιασμούς των κυρίαρχων. Να οργανώσουμε με συνοχή και πείσμα τις μέρες της αντεπίθεσης.
ΚΑΜΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΙΚΕΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ
ΚΑΜΙΑ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ ΚΡΑΤΟΥΣ-ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ
ΑΝΤΙΕΚΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 2 ΙΟΥΛΙΟΥ ΣΤΙΣ 19.00
ΑΘΗΝΑ: ΠΛΑΤΕΙΑ ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ
ΠΑΤΡΑ: ΕΣΠΕΡΟΣ (ΠΛ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ)
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: ΚΑΜΑΡΑ
ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΩΝ
site: apo.squathost.com
Ιούνιος/Ιούλιος 2109