στέκι Αντίπνοια|ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ 20/1,12.00, ΠΛ.ΜΕΡΚΟΥΡΗ-5ΧΡΟΝΙΑ ΑΠ’ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ Σ.ΛΟΥΚΜΑΝ- ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ-ΑΦΕΝΤΙΚΑ-ΦΑΣΙΣΤΕΣ

Πληθαίνουν τα χτυπήματα
Πληθαίνουν κι απώλειες
Η τελειωτική συντριβή όμως θα ’ρθει αν αφήσουμε την απογοήτευση να μας κατακυριεύσει
Μα αν σηκώσουμε το βλέμμα θα δούμε κι άλλα μάτια. Και τότε η οργή θα μπορεί να μετουσιωθεί σε αντίσταση.
Με το να χέρι θα κρατιόμαστε μαζί, με το άλλο θα γκρεμίζουμε τα τείχη
και θα ανοίγουμε τους δρόμους προς την Ελευθερία…

Πριν 5 χρόνια ο Σαχτζάτ Λουκμάν, μετανάστης εργαζόμενος σε φούρνους και λαϊκές αγορές στην Αθήνα, δολοφονείται με μαχαίρια στις 3 τα ξημερώματα, την ώρα που πήγαινε στη δουλειά του, από τους νεοναζί Χρήστο Στεργιόπουλο και Διονύση Λιακόπουλο. Στην Τριών Ιεραρχών 67 οι γειτονιές μας ήρθαν ξανά αντιμέτωπες με τη βιαιότητα του φασισμού και του ρατσισμού. Από τότε η 17η Ιανουαρίου είναι ημέρα μνήμης, οργής και αντίστασης. Μιας μνήμης που παραμένει ζωντανή γιατί ο κόσμος του αγώνα δεν αφήνει να ξεχαστεί. Μίας οργής γιατί χάθηκε ακόμα ένας από εμάς. Μίας αντίστασης που εκδηλώθηκε από την πρώτη στιγμή συλλογικά από αναρχικούς, αντιφασίστες, αριστερούς, αγωνιζόμενους κατοίκους τόσο στις γειτονιές μας αλλά και ευρύτερα που ανέδειξαν πως η δολοφονία του Σ. Λουκμάν δεν αποτελεί ένα μεμονωμένο γεγονός. Οι επιθέσεις σε σπίτια, σε χώρους εργασίας, στους δρόμους, τα μαχαιρώματα, οι ξυλοδαρμοί και ο διαρκής φόβος είναι η πραγματικότητα που

αντιμετωπίζουν πολλοί μετανάστες. Από τις γειτονιές του Ρέντη και του Ασπροπύργου, μέχρι το Μενίδι και τη Νέα Ιωνία, από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, το κολαστήριο της Πέτρου Ράλλη μέχρι τη Μεσόγειο και τα σύνορα, πρόσφυγες και μετανάστες βιώνουν καθημερινά τη βαρβαρότητα του κράτους και του κεφαλαίου.

Έχοντας την αντίληψη ως αναρχικό- αντιεξουσιαστικό στέκι Αντίπνοια πως δεν αφήνουμε σπιθαμή γης στους φασίστες, δεν αφήνουμε κανένα πεδίο να κινούνται ανενόχλητοι -ούτε τις αίθουσες της αστικής δικαιοσύνης- επιλέξαμε εξ αρχής να καλούμε σταθερά τον κόσμο του αγώνα να παρευρίσκεται στη δίκη των φασιστών του Σ. Λουκμάν. Η δυναμική παρουσία δεκάδων αγωνιστών/στριών στα δικαστήρια από το 2014 και η έκφραση της δίκαιης οργής τους απέναντι στους δύο φασίστες ανάγκασε την αστική δικαιοσύνη να αναγνωρίσει πρωτόδικα το ρατσιστικό κίνητρο της δολοφονίας και να τους καταδικάσει σε ισόβια κάθειρξη. Ενώ στις 4 Οκτώβρη του 2017, που ήταν η έναρξη του εφετείου των δολοφόνων, με βάση την ίδια αντίληψη και απολογίζοντας θετικά την παρουσία μας στα δικαστήρια τα προηγούμενα χρόνια, καλέσαμε εκ νέου σε αντιφασιστική συγκέντρωση. Οι φασίστες δεν ήρθαν να δικαστούν, όμως οι 50 σύντροφοι/σσες που ήμασταν εκεί βρήκαμε απέναντί μας, παραταγμένες μπροστά στην είσοδο του Εφετείου, πολυάριθμες αστυνομικές δυνάμεις που

είχαν σταλεί από τον “αντί”-φασίστα ΣΥΡΙΖΑ. Γνωρίζουμε πολύ καλά πως σε αυτό συνέβαλαν και οι μαχητικές συγκρούσεις αναρχικών, αντιφασιστών, κομμουνιστών με τα νεοναζιστικά τάγματα εφόδου στη δίκη της Χ.Α. τις ημέρες εκδίκασης της υπόθεσης του στεκιού, όπως γνωρίζουμε πολύ καλά πως και στη συνέχεια το κράτος θα είναι εκεί ώστε να προστατεύσει τους πραιτωριανούς του. Η δίκη των δύο δολοφόνων πήρε αναβολή για τις 16 Απρίλη του 2018.

Η δολοφονία του Σ. Λουκμάν έγινε σε μία περίοδο όπου η δράση των φασιστών είχε πριμοδοτήθεί μέχρις εσχάτων από το κρατικό-καπιταλιστικό σύστημα προκειμένου να χτυπηθούν οι αγωνιστές, να τρομοκρατηθούν τα καταπιεσμένα και εκμεταλλευόμενα κομμάτια της κοινωνίας, να μπει φραγμός με κάθε τρόπο στο κύμα οργής και αμφισβήτησης που πλημμύριζε τους δρόμους τα προηγούμενα χρόνια. Η δολοφονική τους δράση εκείνη την περίοδο κορυφώθηκε με τη δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα από τον Γ. Ρουπακιά και το τάγμα εφόδου της Νίκαιας τον Σεπτέμβρη του 2013. Η τότε διαχείριση που επιλέχθηκε από κράτος και κυβέρνηση ήταν ο καθεστωτικός «αντί»φασισμός, προκειμένου να αναχαιτίσουν την αναπτυσσόμενη κοινωνική οργή και να αποπροσανατολίσουν την

κοινωνία απ’ το ότι κράτος και κεφάλαιο γεννούν τον φασισμό. Τότε στοιχειοθετήθηκε η δικογραφία Χ.Α.- Εγκληματική Οργάνωση, όπου μέσα στις υποθέσεις είναι η δολοφονία του Π. Φύσσα και του Σαχτζάτ Λουκμάν, καθώς και επιθέσεις σε αναρχικά στέκια, αυτοοργανωμένους χώρους αγώνα και απέναντι σε αγωνιστές. Ενώ η δίκη που εξελίσσεται ακόμα, έχει φανεί πως πρόκειται για μία δίκη παρωδία όπου επιχειρείται το ξέπλυμα τόσο της Χ.Α., όσο και των ίδιων των θεσμών που στόχο έχουν την επιβολή της “δημοκρατικής ομαλότητας” και την εδραίωση της θεωρίας των δύο άκρων.

Η περίοδος όμως που ξεκίνησε μετά τη δολοφονία του Π. Φύσσα και τις διώξεις της Χ.Α. ,

όπου οι παρακρατικοί μηχανισμοί του συστήματος είχαν μπει σε αναμονή, έφτασε στο τέλος της. Αυτή τη φορά είναι η αριστερο-δεξιά πολιτική διαχείριση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που επανενεργοποιεί τον αντεπαναστατικό βραχίονά της, αφού αυτή είναι τώρα αντιμέτωπη με την κοινωνική δυσαρέσκεια που ολοένα αναπτύσσεται και με τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις. Ορισμένα μόνο πρόσφατα και ενδεικτικά περιστατικά αποτελούν οι επιθέσεις στα χωράφια αλλά και στα σπίτια τους σε μετανάστες εργάτες-γης στον Ασπρόπυργο, ο ξυλοδαρμός μετανάστη στη Λαμπρινή, η επίθεση σε αφισοκολλητές της ΠΕΝΕΝ στον Πειραιά, η επίθεση στον 11χρονο Αφγανό Αμίρ στο σπίτι του στη Δάφνη, η εμπρηστική επίθεση στην κατάληψη Σινιάλο, οι επιθέσεις φασιστομπράβων ενάντια στους απεργούς της εταιρίας Καρυπίδη, έξω από τα Market IN στα Ιωάννινα. Ενώ η παραπάνω συνθήκη δεν αποτελεί ελληνική ιδιαιτερότητα. Σε παγκόσμια κλίμακα τα φασιστικά μορφώματα πριμοδοτούνται (π.χ Γερμανία, Αυστρία) και πληθαίνουν οι επιθέσεις από φασίστες σε αγωνιστές/στριες όπως συνέβη και με τη δολοφονία της Heather Κ. στο Charlotville των Η.Π.Α από μέλος της φασιστικής οργάνωσης Κ.Κ.Κ.

Γιατί η μόνη απάντηση που έχει να δώσει το χρεοκοπημένο πολιτικό και οικονομικό

σύστημα είναι ο πόλεμος και ο φασισμός. Οι φασίστες, επανέρχονται στο προσκήνιο με τις ευλογίες και τη νομιμοποίηση του κρατικού-καπιταλιστικού συστήματος καθώς αδυνατεί να κερδίσει τη συναίνεση των καταπιεσμένων. Με αυτό τον τρόπο επιδιώκεται να αναχαιτιστούν οι αγώνες που αναπτύσσονται, να διαρραγεί και να υπονομευτεί το μέτωπο των από τα κάτω αφυπνίζοντας τα συντηρητικά ανακλαστικά της κοινωνίας και συστρατεύοντάς τα με τους αντικοινωνικούς σχεδιασμούς των από τα πάνω. Αυτός ήταν και είναι ο ρόλος των φασιστών. Ξερνούν το δηλητήριο του ρατσισμού και του μίσους, επιτελώντας βασικό ρόλο στη διάχυση του κοινωνικού κανιβαλισμού στους από τα κάτω. Στρέφοντας την αγανάκτηση και την απελπισία εναντίων των πιο περιθωριοποιημένων και αποκλεισμένων κομματιών, όπως είναι οι μετανάστες, χτυπώντας αγωνιστές και χώρους αγώνα, υπερασπίζοντας τα συμφέροντα των αφεντικών όποτε αυτά θίγονται από τις διεκδικήσεις και τους αγώνες των εκμεταλλευόμενων.

Όσο όμως αδιάρρηκτη είναι η σχέση του κρατικού – καπιταλιστικού συστήματος με τον φασισμό, άλλο τόσο αναπόφευκτο είναι και το γέννημα των αντιστάσεων στην βαρβαρότητα της εξουσίας…Από την Ευρώπη ως την Αμερική, από τη Σόφια, τη Βοστόνη μέχρι το Ωραιόκαστρο. Από τους δρόμους της Αθήνας και το Εφετείο μέχρι τη Θεσσαλονίκη, η σύγκρουση με τους φασίστες είναι διαρκής.