Το ημερολόγιο; 16 Μαΐου.

Ο τόπος;

Λοιπόν… Θα μπορούσε να είναι κάθε σημείο αυτής της χώρας, που έχει ξεσκιστεί και αιμορραγεί απαγωγές και εξαφανίσεις, ατιμωρησία που έχει πλέον μετατραπεί σε θεσμό και μισαλλοδοξία ως μορφή διακυβέρνησης, διαφθορά ως το modus vivendi μιας δυσώδους μεσαίας τάξης.
Με τον ίδιο τρόπο, όμως, θα μπορούσε επίσης να είναι και κάθε σημείο αυτής της χώρας που έχει ιαθεί από το πείσμα των οικογενειών που δεν ξεχνούν τους χαμένους τους, την επίμονη αναζήτησή τους για αλήθεια και δικαιοσύνη, από την εξεγερμένη αντίστασή τους απέναντι στα χτυπήματα, τις σφαίρες και τα ρόπαλα, και από τη θέλησή τους να χτίσουν έναν κόσμο δίχως άρχοντες, αφεντικά, «σωτήρες», καθοδηγητές και τσιφλικάδες∙ μέσω της άμυνας, της αντίστασης, της εξέγερσης∙ μέσω της δύναμης του πόνου και της οργής που βαθαίνουν και πλαταίνουν το ρήγμα.

Το Μεξικό, όπως αποκαλείται αυτή η χώρα, αντανακλά με τον δικό του τρόπο την κρίση που σείει ολόκληρο τον κόσμο.

Φαίνεται πως κάποια στιγμή στην σύντομη και έντονη ιστορία του 20ου αιώνα, η χώρα αυτή αποτελούσε το διεθνές συνώνυμο του τουρισμού. Ήταν ξακουστή για τα τοπία της, τη γαστρονομία της, τη φιλοξενία των ανθρώπων της, την τελειότητα της τέλειας δικτατορίας της.

Όμως τόσο προ όσο και εντός αυτής της εικόνας φυλλαδίου ταξιδιωτικού πρακτορείου, ότι συνέβη συνέβη. Και όχι, δεν θα σας παρουσιάσω πληροφορίες για το τί έχει συμβεί στο πρόσφατο παρελθόν, σαν να λέμε δηλαδή τα τελευταία 30 χρόνια.

Η αλήθεια είναι πως κατά τη διάρκεια των τελευταίων χρόνων το Μεξικό έχει καταντήσει διεθνές συνώνυμο της κυβερνητικής διαφθοράς∙ της σκληρότητας του εμπορίου ναρκωτικών∙ της πλήρους συνενοχής και της συνύπαρξης του οργανωμένου εγκλήματος και των επίσημων θεσμών (και όχι απλά της διαφθοράς τους και της εισβολής του σε αυτούς)∙ των βίαιων απαγωγών/εξαφανίσεων∙ της παρουσίας του στρατού εκτός στρατοπέδων, στους δρόμους και στις λεωφόρους∙ των δολοφονιών και των φυλακίσεων όσων αντιτίθενται στο καθεστώς, δημοσιογράφων και άλλων∙ της σηματοδότησης δήθεν προς «προειδοποίηση» των τουριστών στους δρόμους∙ του κυνισμού ως ιδιοσυγκρασίας των Μ.Μ.Ε. και των social networks∙ και της ζωής, της ελευθερίας και των προσωπικών κεκτημένων ως πονταρίσματα στη θανάσιμη ρουλέτα της καθημερινότητας («αν δεν ήρθαν για σένα σήμερα, ίσως έρθουν αύριο»). Αν μάλιστα είσαι γυναίκα, ανεξαρτήτου ηλικίας, τα ρίσκα είναι πολλαπλάσια. Οι γυναίκες, μαζί με κάθε διαφορετικότητα, είναι μπροστά μόνο υπό αυτή την άποψη: αντιμετωπίζουν πολύ περισσότερες πιθανότητες να υποφέρουν βία, εξαφάνιση, θάνατο.

Μα φυσικά, τα γνωρίζετε ήδη όλα αυτά. Αρκεί να έχετε ζήσει εδώ, σε αυτά τα χώματα και κάτω από αυτούς τους ουρανούς, για λίγο, όχι πολύ, ας πούμε από λίγων μηνών μέχρι το πολύ πέντε ετών, όσο δηλαδή ήταν η ηλικία των μικρών κοριτσιών και αγοριών που δολοφονήθηκαν στο ABC Daycare στο Hermosillo, στη Sonora του Μεξικό, στις 5 Ιουνίου 2009, σχεδόν επτά χρόνια πριν.

Ποιό έγκλημα ακριβώς είχαν διαπράξει εκείνα τα παιδιά; Υπήρξαν θύματα κακής τύχης, ίσως κάποιου σκοτεινού θείου σχεδίου, μήπως την μοίρας; Ή μήπως ήταν θύματα μιας πολιτικής τάξης που επιτρέπει στον εαυτό της τα πάντα (όπως, για παράδειγμα, το γεγονός πως ένας από τους εμπλεκόμενους − μα όχι κατηγορούμενους − σε αυτό το έγκλημα έχει υπάρξει προ-υποψήφιος για την προεδρία του Μεξικό εκπροσωπώντας το Κόμμα Εθνικής Δράσης);

Λοιπόν, ο τόπος θα μπορούσε να είναι η Sonora, όπου παρ’ όλα αυτά, ούτε το έγκλημα μήτε η ξεδιαντροπιά των υπευθύνων γι’ αυτό στάθηκαν αρκετά για να νικήσουν το πείσμα των οικογενειών των νηπίων του ABC Daycare.

Ή ίσως πάλι, ο τόπος θα μπορούσε να είναι η Πολιτεία του Μεξικό, όπου η κοινότητα Ñatho των Xochicuautla του Σαν Φραντζίσκο βρίσκεται προ του κινδύνου καταστροφής και ισοπέδωσης για χάρη μιας μεγάλης κρατικής λεωφόρου. Το έγκλημά τους; Υπερασπίστηκαν το δάσος. Κι όμως, στα ερείπια των σπιτιών τους, τα μέλη της κοινότητας διατηρούν την αντίστασή τους.

Επίσης, ο τόπος θα μπορούσε να είναι η Οαχάκα, η κοινότητα Binizza του Álvaro Obregón, στο Juchitán, όπου ο πληθυσμός βρέθηκε αντιμέτωπος με τις σφαίρες των παραστρατιωτικών του Κόμματος Εθνικής Δράσης και του Κόμματος Δημοκρατικής Επανάστασης. Ποιά ήταν η πρόκληση που διέπραξαν; Αντιστάθηκαν στην ιδιωτικοποίηση του ανέμου, που επιβάλλεται από το μεγάλο κεφάλαιο στον Ισθμό με τη μορφή αιολικών πάρκων.

Ή θα μπορούσε να είναι το Veracruz, ήδη ένας κυνηγότοπος γυναικών, νέων και δημοσιογράφων, άσχετα με το αν αυτοί αντιστέκονται στο καθεστώς ή όχι. Ή το Yucatán, όπου η κυβέρνηση έχει θέσει σε εφαρμογή το λεγόμενο «Escudo» (ασπίδα) εναντίον του πληθυσμού των Chablekal ως ένα τρόπο προστασίας των δικών της πράξεων μετατόπισης πληθυσμού. Ή το Guerrero, όπου όλο το Μεξικό έχει μετονομαστεί σε «Ayotzinapa». Ή το Morelos, που έχει μετατραπεί σε ένα γιγαντιαίο παράνομο νεκροταφείο. Ή η Πόλη του Μεξικό, όπου οι διαδηλώσεις της αντιπολίτευσης απαγορεύονται καθώς εκεί τα αυτοκίνητα κυβερνούν (περισσότερο και από το ίδιο το Σύνταγμα). Ή το Puebla, προπύργιο των ιδιωτικοποιήσεων του νερού και των λεωφόρων. Ή το Tamaulipas, όπου, όπως παντού στη χώρα άλλωστε, το PRI αποτελεί τον θεσμικό βραχίονα του οργανωμένου εγκλήματος. Ή οποιοδήποτε μέρος σε αυτή τη δημοκρατία που αποκαλείται «Ηνωμένες Πολιτείες του Μεξικό» με τα κύματα απολύσεων, εξαναγκαστικών μετακινήσεων πληθυσμού, κλοπών, εξαφανίσεων, καταστροφής, θανάτου… πολέμου.

Όμως, εν τέλει, αυτός ο τόπος καταλήγει να είναι η Τσιάπας. Και στην Τσιάπας, βλέπουμε…

Την Tuxtla Gutiérrez, την πρωτεύουσα. Μάιος 2016. Μέση θερμοκρασία: 37 βαθμοί Κελσίου, υπό σκιά. Υψόμετρο: 522 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Ημερομηνία: Μάιος των αντιστεκόμενων και εξεγερμένων δασκάλων. Όμως, πριν προχωρήσουμε παραπέρα, επιτρέψτε μου ορισμένες διορθώσεις:

1: Η παραπλανητικά επονομαζόμενη «εκπαιδευτική αναδιαμόρφωση» δεν έχει καμία σχέση με την εκπαίδευση, μα με την εργασία. Αν επρόκειτο όντως για την εκπαίδευση, θα είχε ληφθεί υπόψη και η άποψη των εκπαιδευτικών και των οικογενειών. Όταν η κυβέρνηση αρνείται να κάνει διάλογο σχετικά με την αναδιαμόρφωση με τους εκπαιδευτικούς και τις οικογένειες, το κάνει αναγνωρίζοντας πως αυτό δεν θα είναι για τη βελτίωση της εκπαίδευσης αλλά για την «προσαρμογή των μισθών» (ο όρος που χρησιμοποιεί το Κεφάλαιο για τις απολύσεις).
2: Ο νόμος δεν εφαρμόζεται, παραβιάζεται. Εκείνοι που υποστηρίζουν πως υπερασπίζονται το Σύνταγμα (μέσω της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης), στην πραγματικότητα το παραβιάζουν (παραβιάζουν τους νόμους που εγγυώνται στοιχειώδη δικαιώματα, όπως οι συγκεντρώσεις, οι αναφορές των πολιτών και η ελεύθερη κυκλοφορία).
3: Αυτό που κάνουν τα δωροδοκημένα Μ.Μ.Ε. είναι άχρηστο. Δηλώνουν συνεχώς: «τα πάντα λειτουργούν φυσιολογικά», «η πλειοψηφία των σχολείων εξακολουθεί να λειτουργεί», «πάνω από το 90% των δασκάλων εργάζεται κανονικά». Όμως δεν υπάρχει ουδεμία αναφορά στην πραγματικότητα σε αυτές τις δηλώσεις, αφού οι εκπαιδευτικοί βρίσκονται στους δρόμους. Στα χωριά οι οικογένειες έχουν ήδη πει ξεκάθαρα πως δεν θα δεχθούν αναπληρωτές καθηγητές, ότι δεν θα τους επιτρέψουν την είσοδο στα σχολείο ή πως θα τους διώξουν.
4: Οι καθηγητές δεν υπερασπίζονται τα προνόμιά τους. Αγωνίζονται στο τελευταίο χαράκωμα που έχει απομείνει στους ανθρώπους: για τις ελάχιστες συνθήκες διαβίωσης για τους ίδιους και για τις οικογένειές τους. Ξαφνιάζεστε που κάποιος υπάρχει ακόμα με τη θέληση να υπερασπίζεται ό,τι λιγοστό έχει απομείνει; Έναν κατάπτυστο μισθό, μερικές σχολικές αίθουσες που μοιάζουν λες κι έχουν βομβαρδιστεί (και πράγματι έχουν, αλλά από οικονομικές βόμβες), όχι μια αλλά πολλαπλές βάρδιες, υπερβολικά μεγάλες τάξεις; Εν ολίγοις: μικρή αμοιβή, κακές εργασιακές συνθήκες, και ένα κάρο γαμοδουλειάς. Σας θυμίζει κάτι; Και όμως, οι εκπαιδευτικοί εμφανίζονται παρόλα αυτά στα σχολεία τους και διδάσκουν τα μικρά αγόρια και κορίτσια τους τρόπους των τεχνών και των επιστημών.
5: Ο στόχος της δήθεν εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης είναι να καταστρέψει αυτούς του δασκάλους που προετοιμάζονταν για χρόνια και αφιέρωσαν σχεδόν όλη τη ζωή τους σε αυτό το επάγγελμα. Φυσικά, λόγω της επιμονής των Μ.Μ.Ε., τα οποία παίρνουν μπόνους για τον «κόπο» τους, στο κίνημα των εκπαιδευτικών έχει δοθεί η εικόνα των διεφθαρμένων ηγετών. Όμως αυτή η εικόνα είναι απλά ένα δόλωμα, μια προσπάθεια για να κάνουν τους ανθρώπους να «τσιμπήσουν». Ο στόχος [της μεταρρύθμισης] δεν είναι οι ηγέτες αλλά οι δάσκαλοι στο σύνολό τους, συμπεριλαμβανομένης και της δουλικής Εθνικής Ένωσης Εργαζομένων στην Εκπαίδευση [SNTE]. Τώρα, αν θέλετε ένα μοντέλο διεφθαρμένων ηγετών, έχετε ως παράδειγμα την ηγεσία της SNTE.
6: Ναι, ο στόχος της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης είναι η ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης. Στην πραγματικότητα, η ιδιωτικοποίηση βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη. Η προσπάθεια να εγκαταλειφθούν και να στερηθούν οικονομικών πόρων τα σχολεία δεν αποτελείωσε την δημόσια εκπαίδευση του Μεξικό για έναν και μόνο λόγο: χάρη στους εκπαιδευτικούς. Έτσι, οι δάσκαλοι πρέπει τώρα να καταστραφούν. Αυτοί [η κυβέρνηση] προσπαθούν να προκαλέσουν μια καταστροφή στο εκπαιδευτικό σύστημα έτσι ώστε οι οικογένειες να απευθυνθούν στα ιδιωτικά σχολεία, δουλεύοντας διπλές βάρδιες για να πληρώνουν τα δίδακτρα, ή καταφεύγοντας να βγάλουν τους γιους και τις κόρες τους στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο και στα ψηφιακά μέσα, ή στον δρόμο, ή ούτε καν αυτό. Το επάγγελμα του εκπαιδευτικού δεν είναι αυτοσχεδιαστικό ούτε είναι θέμα διαίσθησης. Απαιτεί μελέτη, προετοιμασία. Δεν έχει ο καθένας την ικανότητα και τη γνώση που χρειάζονται για να μορφώσει. Γιατί στο σχολείο οι μαθητές μορφώνονται, δεν διδάσκονται απλά. Δεν μπορεί έτσι εύκολα ο καθένας να αναλάβει μια ομάδα παιδιών νηπιαγωγείου ή σχολείου. Ακριβώς γι’ αυτό είναι απαραίτητα τα Escuelas Normales (Ακαδημίες Εκπαιδευτικών).
7: Σας έχουν πει πως αυτό που συμβαίνει είναι πως οι εκπαιδευτικοί είναι τεμπέληδες και δεν θέλουν να μελετήσουν; Αυτό είναι ψέμα, κάθε δάσκαλος επιθυμεί να είναι καλύτερος, καλύτερα προετοιμασμένος και καλύτερα εκπαιδευμένος. Κάντε εσείς οι ίδιοι αυτό που δεν έχει κάνει η κυβέρνηση: μιλήστε με έναν δάσκαλο. Ακόμα καλύτερα, ακούστε τους. Θα διαπιστώσετε πως όταν θα μιλούν για την κατάστασή τους, θα είναι σαν να περιγράφουν τη δική σας.

…

Εμείς, οι Ζαπατίστας, προσπαθούμε να κατανοήσουμε. Και για να τα καταφέρει στην κατανόηση, πρέπει κανείς πρώτα να ακούσει. Οποτεδήποτε μπορούμε, βασιζόμαστε σε πληροφορίες από πρώτο χέρι. Σε αυτή την περίπτωση, στείλαμε μια ομάδα «Los Tercios Compas» (Μ.Μ.Ε. των Ζαπατίστας) και ακούσαμε τις βάσεις υποστήριξης των Ζαπατίστας που συγκαταλέγονται στο εκπαιδευτικό επάγγελμα. Λάβαμε τα ακόλουθα από έναν από τους απεσταλμένους-ακροατές:

«Σύντροφε εξεγερμένε υποδιοικητή Moisés, σε χαιρετώ και ευελπιστώ πως είσαι καλά στην υγεία σου και πως εργάζεσαι για τον αγώνα.
Έχοντας αποδώσει αυτόν τον σύντομο χαιρετισμό, προσφέρω την αναφορά μου: Λοιπόν, παρακολουθήσαμε την πορεία των εκπαιδευτικών. Δεν ήταν μόνο άντρες, υπήρχαν και πολλές γυναίκες εκπαιδευτικοί. Η καταραμένη η αστυνομία τους επιτέθηκε και μάλιστα επιτέθηκε ακόμα και στους ανθρώπους που απλά βρίσκονταν τριγύρω. Χτύπησαν μέχρι και παιδιά. Αργότερα είδαμε ένα σύνθημα γραμμένο σε τοίχο, που έλεγε «Αστυνομία: Τόσο σκληροί απέναντι στον λαό, τόσο αδερφές απέναντι στους ναρκεμπόρους». Διαπιστώσαμε πως οι εκπαιδευτικοί ήταν χαρούμενοι κατά τη διάρκεια της πορείας τους. Λες και δεν τους ένοιαζε που τους χτυπούσαν και τους τραβολογούσαν και τους ψέκαζαν με εκείνο το αέριο που δεν σε αφήνει να ανασάνεις. Οι δάσκαλοι (άντρες και γυναίκες) απλά συνέχιζαν την πορεία τους, μαζί με μερικές από τις μητέρες και τους πατέρες των παιδιών από τα σχολεία και τις οικογένειες που υποστηρίζουν τους εκπαιδευτικούς. Ήταν εμφανές πως κανείς δεν τους ανάγκαζε να προχωρούν, μα αντιθέτως πως βρίσκονταν εκεί επειδή οι ίδιοι το επιθυμούσαν. Ήταν ενθουσιασμένοι. Και ο κόσμος από τα σπίτια κατά μήκος των δρόμων εξέφραζε φωναχτά την υποστήριξή του σε αυτούς. Και στους δρόμους οι περαστικοί τους προσέφεραν νερό και φρούτα. Μπορώ να πω πως ο κόσμος αγαπά αυτούς τους δασκάλους που βρίσκονται σε διαδικασία αγώνα. Έτσι, στη συνέχεια, οι εκπαιδευτικοί τραγούδησαν σαν σύνθημα «βλέπουμε την υποστήριξή σας!» και τότε σκέφτηκα πως υπάρχει και άλλη υποστήριξη που απλά δεν έχει γίνει φανερή, αλλά γι’ αυτή δεν είχα κάποιο σύνθημα.
Αργότερα πήγαμε να δούμε την καταραμένη αστυνομία που ακολουθούσε τους εκπαιδευτικούς με σκοπό να τους παρενοχλεί συνεχώς. Είδαμε τους αστυνομικούς να φαντάζουν ηττημένοι. Μια χούφτα μόνο από αυτούς έδειχναν ενθουσιασμένοι και χτυπούσαν τα ρόπαλά τους πάνω στις πλαστικές ασπίδες τους, υποτίθεται για να τρομάξουν έτσι τον κόσμο, όμως δεν ήταν τρομακτικό το θέαμα. Οι περισσότεροι αστυνομικοί έσερναν τα πόδια τους με βία, ίσως λόγω της ζέστης. Ο ήλιος είναι δυνατός στην Tuxtla. Και οι δάσκαλοι, λοιπόν, μπορώ να πω πως δεν ενοχλούνταν από τον ήλιο επειδή ένιωθαν ευτυχισμένοι. Τραγουδούσαν άσματα και φώναζαν συνθήματα. Τραγουδούσαν αυτό το τραγούδι, το «Θα το ξεπεράσουμε» και άρχισα κι εγώ να το τραγουδάω μαζί τους, έπειτα όμως θυμήθηκα πως ήμουν εκεί ως ένας «Tercio compa» και πως θα ήταν καλύτερα να μην το κάνω. Κάθε φορά που οι αστυνομικοί έκαναν κάποια παύση στην πορεία τους, έτρεχαν όλοι τους στη σκιά. Ο διοικητής τους τους κατσάδιαζε γιατί δεν κρατούσαν σχηματισμό. Ακούσαμε έναν αξιωματικό να λέει σε έναν άλλον πώς καταδίωξε ένα κοριτσάκι κι ένα δάσκαλο, και πώς ο δάσκαλος το είχε βάλει στα πόδια πιο γρήγορα από το κορίτσι. Κι εκείνος ο καταραμένος αξιωματικός γέλασε λες και είναι αστείο να κυνηγάς ένα κοριτσάκι. Κι όταν έλαβαν την εντολή να προχωρήσουν, οι αστυνομικοί έσερναν τις ασπίδες τους ξοπίσω τους. Κάποιοι φορούσαν μεταλλικές μπότες. Άλλοι βαστούσαν ρόπαλα. Καθώς περνούσαν, ο κόσμος στους δρόμους τους μιλούσε, τους έλεγε να φύγουν και να μην ενοχλήσουν τους εκπαιδευτικούς ξανά. Κάποιοι μάλιστα τους έδιωχναν με κατάρες. Οι αστυνομικοί τους κοιτούσαν με θυμό στο βλέμμα, όμως δεν σταματούσαν. Υπήρχαν και οικογένειες που τους φώναζαν. Σε ορισμένα σπίτια και κτήρια υπήρχαν διάφορα σήματα, κάτι σαν αυτοσχέδιες αφίσες, που εξέφραζαν υποστήριξη προς τους εκπαιδευτικούς. Στους ραδιοφωνικούς σταθμούς άνθρωποι καλούνταν να σχολιάζουν, όχι όμως όπως τις άλλες φορές όταν παραπονούνταν ότι οι δάσκαλοι μπλοκάρουν τους δρόμους. Τώρα παραπονούνταν για την ομοσπονδιακή αστυνομία, πως το μόνο που κάνει είναι να προκαλεί μπελάδες, πως η κατάσταση μοιάζει με πόλεμο, πως ούτε καν επί της εξέγερσης των Ζαπατίστας δεν υπήρχαν τόσες αστυνομικές δυνάμεις στους δρόμους της Tuxtla. Κανείς δεν ευχαριστούσε την κυβέρνηση∙ όλοι έλεγαν ξεκάθαρα πως όλο αυτό είναι ένας λάθος της κυβέρνησης. Και οι ραδιοσταθμοί έκοβαν τους ομιλητές, προφανώς δεν τους άρεσαν αυτά που είχαν οι άνθρωποι να πουν. Και οι εφημερίδες δεν ντρέπονται καθόλου, στα φύλλα τους γράφουν μόνο για άσχετα πράγματα. Οι δημοσιογράφοι δήθεν ανησυχούν επειδή στο Chenalhó μερικοί partidistas (άνθρωποι που έχουν σχέσεις με τα πολιτικά κόμματα) απήγαγαν κάτι άλλους partidistas. Όμως οι εκπαιδευτικοί κάνουν πολιτική, εξηγούν τους λόγους του αγώνα τους και οι άνθρωποι τους ακούν και τους καταλαβαίνουν. Ακούσαμε όσα είχε ο λαός να πει. Δεν ακούν ούτε κατανοούν την κυβέρνηση. Αποκαλούν τον Velasco «το παιδάκι» και παραπονούνται για το πώς «το παιδάκι» δεν κάνει παρά για να φωτογραφίζεται και για να βγαίνει βολτούλες. Και οι φήμες των θέλουν να μην είναι καν επικεφαλής πλέον, ότι υπάρχει διαμάχη για το ποιός θα αναλάβει την κυβέρνηση. Ο κόσμος λέει πως «όποιος και να την πάρει, θα είναι απλά ένας ξεδιάντροπος κλέφτης». Δεν έχουν σεβασμό για την κυβέρνηση.
Όμως, σέβονται και αγαπούν τους δασκάλους, τους προσφέρουν νερό και φρούτα, τους εμψυχώνουν. Ακόμα και οι οδηγοί, όταν περνούν με τα αυτοκίνητα, κορνάρουν και χαιρετούν τις διαδηλώσεις. Μα η αστυνομία δέχεται μόνο προσβολές. Ακούσαμε έναν από τους εκπαιδευτικούς να εξηγεί τον αγώνα τους: «Όλο αυτό έχει να κάνει με το να φέρουμε στο τραπέζι φαγητό για τα παιδιά μας». Σε ένα μέρος κοντά στην Tuxtla, που το λένε Chiapa de Corzo, ο κόσμος αυτοοργανώθηκε και έδιωξε την ομοσπονδιακή αστυνομία από τον τόπο. Και δεν ήταν εκπαιδευτικοί, ήταν απλές οικογένειες. Οι αστυνομικοί τους χτύπησαν και τους ψέκασαν με δακρυγόνα, όμως οι ντόπιοι δεν το έβαλαν κάτω και έδιωξαν την ομοσπονδιακή αστυνομία. Αφού τα είδαμε όλα αυτά, επιστρέψαμε για να παραδώσουμε την αναφορά μας.
Πιστεύουμε πως, ό,τι και να γίνει από δω και πέρα, οι κυβερνήσεις έχουν ήδη ηττηθεί.
Μόνο αυτά είχα να πω»

…

Και τώρα, ερωτήσεις για τις εξετάσεις σχετικά με την ομοσπονδιακή κυβέρνηση:
Αν μια κυβέρνηση δεν επιθυμεί να κάνει διάλογο και να διαπραγματευτεί με την αντιπολίτευση, ποιό μονόδρομο αφήνει στην αντιπολίτευση; Αν η κυβέρνηση χρησιμοποιεί τη βία ως μόνο επιχείρημα, τί περιμένει ακριβώς σαν αντεπιχείρημα;

Από τα βουνά του νοτιοανατολικού Μεξικό
Εξεγερμένος υποδιοικητής Moisés
Εξεγερμένος υποδιοικητής Galeano
Μεξικό, Μάιος 2016

Από το σημειωματάριο του γατόσκυλου:

Η Ώρα της Αστυνομίας 2.

Εκείνος ο πωλητής αποσμητικών για μετροσέξουαλ, η μεταμοντέρνα εκδοχή του Gordolfo Gelatino, ο Aurelio Nuño Mayer, καλά θα κάνει να σταματήσει την εκστρατεία του για την προεδρία και να αναγνωρίσει πως η μεταρρύθμιση που φιλοδοξεί να υπερασπιστεί ούτε μεταρρύθμιση είναι ούτε σχέση έχει με την εκπαίδευση. Είναι απλώς μια ξεδιάντροπη περικοπή προσωπικού. Ένα αφεντικό άσχημα ντυμένο με ρούχα θεσμικά χρησιμοποιεί έναν αρωματισμένο επιστάτη για να ξεμπερδέψει με τις θέσεις εργασίας.

Για να είστε ένας βλάκας εργοδηγός που λαχταρά να είναι καλός αστυνομικός, ακολουθήστε τις ακόλουθες οδηγίες: γράψτε 100 φορές «η δημόσια εκπαίδευση στο Μεξικό είναι business και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζεται». Α, και μην μελετήσετε ιστορία. Ξεχάστε ότι ο Εθνικός Συντονισμός Εργαζομένων στην Εκπαίδευση γεννήθηκε το 1979, στην Chiapas του Μεξικό. Και γεννήθηκε ως απάντηση στην κυβερνητική κτηνωδία.

…

Οι μάχες που δίνουν οι εκπαιδευτικοί και οι οικογένειες δεν λήγουν μαζί με τον Μάη. Είναι μόνο η αρχή μηνών ολόκληρων από αγώνες που θα ακολουθήσουν, και όχι μόνο για τους εκπαιδευτικούς. Στους τόπους και στα ημερολόγια που έπονται, η ιστορία δεν συμβαίνει απλά, φτιάχνεται.

Το καταθέτω.

Γαβ-Μιάου.

 Το κείμενο σε PDF : ezln_mayo16

(μετάφραση από τα αγγλικά:
αναρχική ομάδα “δυσήνιος ίππος”/μέλος της Αναρχικής Πολιτικής Οργάνωσης)
ipposd.wordpress.com | apo.squathost.com

Αναδημοσίευση από : https://ipposd.wordpress.com/2016/06/09/%CE%BC%CE%B1%CE%B7%CF%83-%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BE%CF%85-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BB%CF%85%CF%84%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B9%CE%B1%CF%83-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B1/