ΚΡΑΤΟΣ – ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΣ ΚΟΙΝΗ ΣΥΝΙΣΤΑΜΕΝΗ
Σήμερα στην Ελλάδα όπως και διεθνώς εντείνεται η κρίση του καπιταλισμού αγγίζοντας πλέον όλες τις πτυχές τις ζωής μας. Η οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση εργατών και ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων μετριέται σε ζωές: απλήρωτοι εργαζόμενοι, άστεγοι, άνεργοι, συντάξεις πείνας, μαθητές σε σχολεία υπό διάλυση, νοσοκομεία χωρίς γιατρούς. Τα αντιλαϊκά μέτρα -δηλαδή οι μειώσεις μισθών, η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, η μαύρη εργασία, η επίθεση στα συνδικαλιστικά δικαιώματα, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας- ήταν ανέκαθεν μια σταθερή προσπάθεια των από πάνω, αφού σκοπός τους είναι να υποτασσόμαστε ώστε να μας εκμεταλλεύονται και να μας καταπιέζουν ανενόχλητα. Σήμερα εντείνεται ακόμη περισσότερο όλη αυτή η βαρβαρότητα.
Απέναντι στην υποταγή, ξαναζωντ
άνεψε τα τελευταία χρόνια η προσπάθεια των από κάτω να υπερασπιστούν τη ζωή τους: με τη γενικευμένη εξέγερση του Δεκέμβρη του ’08, τις δεκάδες απεργιακές κινητοποιήσεις του ’10-12, το πλάτειασμα των κοινωνικών και ταξικών αγώνων, την διαρκή προσπάθεια αυτοοργάνωσης-αντίστασης-αλληλεγγύης σε πλήθος γειτονιών, με τη δημιουργία δεκάδων λαϊκών συνελεύσεων. Η απάντηση του κράτους των αφεντικών ήταν η διαρκής όξυνση της καταστολής ως η μόνη λύση για να κρατηθούν στην εξουσία: Έφτιαξαν τα νέα κατασταλτικά σώματα ΔΙΑΣ και ΔΕΛΤΑ, ποινικοποίησαν εργατικούς αγώνες, επέταξαν απεργούς, κατάργησαν το κοινωνικό άσυλο των πανεπιστημίων. Με λίγα λόγια επιχείρησαν κι επιχειρούν ακόμη να εγκαθιδρύσουν ένα μόνιμο «καθεστώς έκτακτης ανάγκης».
Κομμάτι αυτής της επιχείρησης είναι κι η στοχοποίηση των πιο εξαθλιωμένων. Οι τηλεοράσεις και οι εφημερίδες τους, ουρλιάζουν για να μας πείσουν πως «υπάρχουν άνθρωποι που περισσεύουν» και πως δήθεν αυτοί φταίνε για τα δεινά μας: οι μετανάστες, οι άστεγοι, οι πόρνες. Σε συνθήκες χρεοκοπίας του καπιταλισμού που οδηγούν σε αθλιότητα την επιβίωση, οι κυρίαρχοι πλασάρουν τη μαζική υστερία και τον φόβο για να μας οδηγήσουν να αποζητάμε ή να συναινούμε στον κοινωνικό έλεγχο της περισσότερης ‘ασφάλειας’, της υποταγής και της απομόνωσης. Δημιουργώντας λογιών λογιών υποτιθέμενους ηθικούς κινδύνους ή απειλής της δημόσιας υγείας, προσπαθούν να ελέγξουν την ίδια τη ζωή: τα σώματά μας, τη συνείδησή μας, τις κοινωνικές μας σχέσεις.
Την ίδια στιγμή επιχειρούν να κλείσουν το στόμα του κόσμου που αγωνίζεται, που δεν σκύβει το κεφάλι, που απορρίπτει κάθε επίπλαστο διαχωρισμό(φύλου, φυλής, θρησκείας) αφού αυτή η διάσπαση εξυπηρετεί μόνο τους από πάνω για να διαιωνίζουν τις σχέσεις εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Επιχειρούν να φιμώσουν τον κόσμο που αγωνίζεται να οργανωθεί για να βάλει τέλος στην όλο και βαθύτερη εκμετάλλευση. Ο αγώνας αφορά όλους τους καταπιεσμένους και βάζει ταξική διαχωριστική γραμμή ενάντια σε όσους μας καταπιέζουν και μας πίνουν το αίμα: τα αφεντικά, το κράτος και κάθε τσιράκι τους.
ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΞΕΝΟΙ
Κάθε επίθεση των ανεπίσημων και παρακρατικών συμμοριών -ενάντια σε μετανάστες, σε κατειλημμένους κοινωνικούς χώρους αγώνα, σε πολιτικά στέκια αντίστασης και διεκδίκησης- υποθαλπόταν και ακόμη υποθάλπεται από το επίσημο κράτος. Αλλ
ά η δολοφονία του Πάυλου Φύσσα τον Σεπτέμβρη του ΄13 αποτέλεσε τομή κι η λαϊκή κραυγή οδήγησε το κράτος στην απόφαση να φορέσει το ‘αντιφασιστικό’ του προσωπείο, δήθεν ποινικοποιώντας τη νεοναζιστική δράση της Χρυσής Αυγής. Δεν ξεγελάνε κανέναν, τη στιγμή που ο ‘ξένιος Ζευς’ καθαρίζει το Κέντρο από τους μετανάστες εργάτες, οι υπουργοί κι οι δικαστές κηρύσσουν παράνομες τις απεργίες και οι κατασταλτικές τους δυνάμεις ξυλοφορτώνουν άγρια διαδηλωτές, βασανίζουν αγωνιστές, εκκενώνουν καταλήψεις. Κράτος και παρακράτος αλληλοσυμπληρώνονται γιατί ο στόχος είναι κοινός: να τρομοκρατήσουν και να καθυποτάξουν τον κόσμο του αγώνα και ολόκληρη την κοινωνία.
Τις επιθέσεις των φασιστών τις έχουμε ζήσει στο πετσί μας, εδώ στους δρόμους και στις γειτονιές μας. Για αυτό δεν ξεχνάμε τα Παλιά Σφαγεία, όπου τον Αύγουστο του ΄44 Γερμανοί Ναζί εκτέλεσαν μαζικά ΕΑΜίτεςκαι ΕΠΟΝίτες. Δεν ξεχνάμε την δολοφονική επίθεση 15-20 χρυσαυγιτών -με τα ναζιστικά μαχαίρια των Β.Σιατούνη και Θ.Στράτου- στο αναρχικό στέκι Αντίπνοια στα Κ. Πετράλωνα τον Ιούνιο του ’08. Ούτε την βάρβαρη επίθεση με βιτριόλι στην αγωνιζόμενη μετανάστρια εργάτρια Κούνεβα το Δεκέμβρη του ’08 στην Τρώων από φασιστομπράβους του εργολάβου καθαριότητας Οικονομάκη. Ούτε τη δολοφονία του 28χρονου μετανάστη Σαχτζάτ Λουκμάν από τους φασίστες Δ.Λιακόπουλο και ο Χ.Στεργιόπουλο στη Τριών Ιεραρχών τον Γενάρη του ’13.
Τον Απρίλιο του 2014 ομόφωνα το Μεικτό Ορκωτού Δικαστήριο της Αθήνας κήρυξε ενόχους για ανθρωποκτονία κατά συναυτουργία τους δύο κατηγορούμενους και τους επέβαλε ποινή ισόβιας κάθειρξης. Η δίκη διήρκησε 4 μήνες και υπήρξε έντονη η παρουσία δεκάδων αντιφασιστών καθ’ όλη τη διάρκεια. Δεν τρέφουμε αυταπάτες ότι ο φασισμός θα αντιμετωπιστεί από την αστική δικαιοσύνη, το ίδιο το σύστημα είναι που τον γεννά και τον τρέφει. Οι φασίστες αποτελούν αναλώσιμα πιόνια που τη μια στιγμή απολαμβάνουν την αστυνομική και δικαστική ασυλία και την άλλη όχι, ανάλογα με τα συμφέροντα των κυρίαρχων και την πίεση που ασκούν οι αποκλεισμένοι και καταπιεσμένοι με τη δράση τους.
Κάθε τέτοια επίθεση είναι επίθεση ενάντια σε κάθε εργαζόμενο ή άνεργο, σε κάθε έναν που μοχθεί για να ζήσει. Και είναι αδύνατο να κερδίσουμε τη ζωή μας αν δεν σ
χεδιάσουμε από κοινού την απάντησή μας: Η οργάνωση και η συμμετοχή μας σε αντιφασιστικές διαδηλώσεις/μοτοπορείες, η έμπρακτη αλληλεγγύη απέναντι σε κάθε πιθανό στόχο τους αλλά και η οργάνωση ομάδων αυτοάμυνας, είναι το πιο άμεσο καθήκον. Κι είναι υπόθεση όλων μας. Κανένας φασίστας να μην τολμάει να πλησιάσει τις γειτονιές μας και πουθενά!
Με κοινή δράση των από κάτω, να συντρίψουμε τους φασίστες, το ρατσιστικό μίσος και τις φασιστικές αντιλήψεις. Ξέρουμε πως οι αντιστάσεις μας ενάντια στην επίθεση στη ζωή μας, θα αντιμετωπίζονται με όξυνση της κρατικής καταστολής και όπου αυτή δεν φτάνει με τα μαχαίρια των φασιστών. Γι’ αυτό παλεύουμε να συντρίψουμε και τα αφεντικά και το κράτος, μαζί με τους φασίστες.
Δεν θα μας μετατρέψουν σε κανίβαλους. Θέλουμε να παλέψουμε συλλογικά και από κοινού, ενάντια στον φασισμό, στο κράτος, στο κεφάλαιο. Αυτή η πάλη δεν μπορεί παρά να είναι ταξική, αντιθεσμική, ανατρεπτική. Δεν μπορεί παρά να διεξάγεται στους χώρους δουλειάς, στα σχολεία, στις σχολές, στις γειτονιές, στους δρόμους. Εκεί πεθαίνει η εκμετάλλευση κι η καταπίεση. Κι εκεί γεννιέται η ζωή που μας αρμόζει.
ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΠΕΤΡΑΛΩΝΩΝ-ΘΗΣΕΙΟΥ-ΚΟΥΚΑΚΙΟΥ (askpthk@espiv.net)
